Velferðin...

Síðustu mánuði höfum við svolítið kynnst heilbrigðiskerfinu hérna í Svíþjóð. Rannveig hefur nokkrum sinnum fengið svokallaðan "hjärtklappning" sem ég veit ekki alveg hvað kallast á íslensku - en í stuttu máli sagt þá fer hjartað alveg á milljón. Í nokkur skipti hefur það alveg tekið tíu til fimmtán mínútur að jafna sig og eftir slíkt kast er hún alveg búin á því. Þetta hefur gerst í sambandi við æfingar og þá í upphitun - ekki við hámarks afköst.

Eftir meðal annars eina ferð í sjúkrabíl á barnaspítalann og dramatísk móment á keppni um daginn, þar sem hún sleppti einni grein og varð svo að hætta í miðju sundi í annarri, pöntuðum við tíma hjá Vårdcentralen og var í framhaldinu vísað til sérfræðings. Hún er búin að fara tvisvar í hjartalínurit, blóðprufu, skoðun hjá sérfræðingi og á næstunni þarf hún í lungnapróf og í áreynslu-hjartalínurit. Allt hefur litið eðlilega út hingað til og sennilega engin ástæða til að hafa áhyggjur af þessu - en samt sem áður er þjónustan þannig að það er ekkert verið að spara við rannsóknir og skoðanir, allt á að skoðast almennilega og ekki þarf að bíða eftir tíma í marga mánuði. Og þetta kostar ekki neitt. Núll krónur. Ekki einu sinni komugjald.

Við vorum hjá barnalækni í morgun og á leiðinni út spurði ég í afgreiðslunni hvort ég ætti ekki að borga eitthvað. Það var bara hlegið að mér. Konan sagði við mig að ég hefði greinilega ekki farið til læknis síðan ´97 eða eitthvað fyrst ég vissi ekki að það væri allt frítt fyrir börn undir 18 ára aldri. Þau voru ekki einu sinni með kassa/posa!
 

1. maí í höfuðborginni

Við skelltum okkur að sjálfsögðu í kröfugöngu í gær. Þetta var alvöru sko, ótrúlega margt fólk, margar margar lúðrasveitir og baráttumálin voru margvísleg samkvæmt skiltunum - þarna voru ungmenni sem kröfðust betri íþróttaaðstöðu í Akalla, börn sem vildu meiri ís - auk ýmissa alþjóðlegra baráttumála. Myndirnar tala sínu máli. 

Fuglarnir eru komnir aftur...

"Mamma, ég ætla bara aðeins að gá hvernig veðrið er" sagði Jóhannes í morgun þegar við vorum að búa okkur í leikskólann. "Jú, fuglarnir eru að syngja, þeir eru komnir aftur, það er gott veður og vor!"

Litla angaskinnið er búið að bíða svo lengi eftir vorinu. Nú segist hann ekki vilja flytja aftur til Íslands því hann vilji búa þar sem góða veðrið er; í Stokkhólmi. Hann hefur heyrt að vísbendingarnar um vorið séu nokkrar - fuglar, söngur, grænt gras, blóm og jú svo þegar búið er að sópa sandinum af göngustígunum. Og nú er vorið loksins komið. Búið að troða kuldagallanum lengst inn í skáp og taka fram vindjakka og flíspeysu í staðinn, strigaskórnir brúkaðir í stað kuldaskónna og svo má fara á hlaupahjóli í leikskólann. Þvílík sæla! Svíar brenna burt veturinn og fagna sumrinu á Valborgarmessu, að kvöldi 30. apríl. Við Jóhannes og Rannveig grilluðum með vinum og fórum á brennu. Þar söng stúdentakór eldri borgara (allir með hvítar stúdentshúfur). Addi fór til Uppsala með nokkrum Íslendingum og fagnaði Valborg þar.

Nú eru aðeins tæpir tveir mánuðir þangað til við flytjum heim. Sá tími á eftir að vera óhugnanlega fljótur að líða og við erum farin að klóra okkur aðeins í hausnum yfir því hvernig við ætlum að koma dótinu okkar heim. Við erum ekki með mikið - engin húsgögn - en jú, slatta af nýjum bókum, borðspilum, útifötum sem taka mikið pláss, leikföng, skauta og skó. Sem fyrr er ætlunin að koma þessu öllu saman í ferðatöskur. Við komum bara með nokkrar ferðatöskur og ætlum heim aðeins með nokkrar ferðatöskur.

Addi á mánuð eftir í starfsnáminu og ég er búin að skila lokaritgerðinni (eða kvikindinu eins og ég hef kosið að kalla hana). Ég fæ nú samt ekki að verja hana alveg strax, líklega ekki fyrr en í byrjun júní. Draumurinn hefði auðvitað verið að klára þetta af sem fyrst en eitthvað gengur deildinni illa að púsla saman öllum þessum mastersvörnum.

Framundan eru ferðalög, tónleikar og gestakomur. Við eigum von á fjórum heimsóknum áður en við förum heim, við förum til Oslóar í næstu viku og svo ætlum við til Gotlands í júní. Addi fer á Kiss tónleika með Andra vini sínum, ég fer með nokkrum hressum íslenskum dömum á Beyoncé í lok maí og svo ætlum við Addi að sjá John Grant á Mosebacken 9. júní.
 

Í fréttum er þetta helst, sjáumst í maí!

 

Vonbrigði dagsins

voru að geta ekki búið til grískan frappe af því að það voru ekki til rör á heimilinu.

Föstudagurinn langi við Mäleren

Fotografiska

Við Addi (sem er svo heppinn að fá íslenska frídaga hjá Sendiráðinu) tókum daginn snemma og skelltum okkur í Fotografiska í dag - sem er ljósmyndasafnið. Það hefur lengi verið á dagskránni hjá mér og ég er auðvitað búin að missa af mörgum sýningum sem ég hefði viljað sjá en það verður bara að hafa það. Það eru fjórar sýningar í gangi á safninu núna, þarna er glæsilegur veitingastaður með panorama útsýni yfir borgina, gallerí og geggjuð búð.

Fyrsta sýningin sem við skoðuðum voru ljósmyndir (ef ljósmyndir má kalla) hollenska photo-shop gúrúsins Ruud van Empel. Hann kann örugglega allt sem hægt er að kunna á photo-shop og myndirnar hans eru ævintýralegar. Hann fer út í skóg og safnar myndum af laufblöðum, trjám og pöddum. Svo tekur hann myndir af krökkum, yfirleitt mjög hörundsdökkum börnum. Hann tekur líka myndir af efnum sem honum finnast falleg og pússlar þessu svo öllu saman í myndir í tölvunni. Hér eru tvær myndir sem voru á sýningunni, önnur er úr myndaflokki sem kallast Venus og hin, af strákunum, heitir World. Þessi mynd af drengjunum er eiginlega uppáhalda myndin mín á sýningunni.

Þetta var svolítið krípí og ævintýralegt, of fullkomið til að vera satt.

Svo var þarna sýning með myndum Henri Cartier-Bresson. Hann fæddist í Frakklandi 1908 ef ég man rétt og lést 2004. Hann ferðaðist út um allan heim og var svolítið eins og Hundraðåringen - réttur maður á réttum stað - og með myndavélina. Þetta voru svarthvítar myndir af fólki, lífinu og sögunni og vöktu þær allar margar margar spurningar. Ég var mjög hrifin af myndunum hans, ekki síst þessari hér að neðan, þar sem nokkrir Frakkar sjást kósa sig í picnik á sunnudegi, líklega upp úr 1930. Neðri myndin er frá Berlin 1961. Þær eru allar mjög svo "ekta", sennilega eins ólíkar myndum Hollendingsins og hægt er, enda fyrir daga photo-shop og tæknibrella!

Þriðja sýningin sem við skoðuðum voru myndir Önnu Claren, Close to home. Þær sýndu fjölskylduna í hversdagslífinu. Myndir af Önnu sjálfri, fjölskyldu hennar og vinum. Myndir af augnablikum sem allir þekkja vel en hefðu sennilega ekki fest á filmu, þau eru svo persónuleg. Nekt, nýfætt barn, brjóst full af mjólk, barnshafandi kona að bíða eftir fæðingunni, falleg náttúra; mikilvæg og dýrmæt augnablik sem við deilum með okkar nánustu og aðeins þeim. Það var það sem var svo áhrifamikið og jafnvel svolítið truflandi í leiðinni. Virkilega fallegar myndir.